Verhaal : Annemie en Wim:

Het is al weken bang afwachten hoe het verdere verloop van het seizoen zal zijn, maar meer en meer lijkt het er nu op dat het echt wel niets meer wordt. Enkel de Belgen en Spanjaarden kunnen nog naar Lavinia in Alicante op reis komen. Oorspronkelijk was september onze beste maand. Nu schiet er bijna niets van over. Enkel nog 3 boekingen van de Belgen. Wanneer ook België beslist dat we een no-go zone zijn, is het gedaan. En als we alles moeten recht trekken met Spaanse gasten, is dat onmogelijk. Ook zij zijn slachtoffer van corona, en kiezen voor korte vakanties, vaak slechts een weekend of met een paar dagen eraan gebreid. Hun inkomen is drastisch gedaald, en ze kunnen het zich niet permitteren om meer uit te geven aan hun vakantie. Vaak komen ze dan ook gepakt en gezakt, en hebben ze eigen drank en eten mee. Niets mis mee, maar ook dat inkomen uit services als de diners en het ontbijt lopen we dan mis.

Het was een bijzonder vreemd jaar. Vooreerst het feit dat we ons aan de covid regels moesten houden. Waar we ook voor 100 % achterstaan, begrijp me niet verkeerd. Het ligt gewoon niet in onze natuur om zo extreem om te gaan met alles en iedereen. Telkens alles ontsmetten, ook zaken waar je niet altijd zou bij stilstaan. Zorgen dat je altijd en overal de social distance kan bewaren. Tafelschikking aanpassen, ligzetels rond het zwembad toewijzen, jacuzzi en sauna voor en na gebruik ontsmetten. Plots moeten mensen een afspraak maken om de jacuzzi te gebruiken. Het is alsof we een stuk spontaniteit verloren zijn dit jaar. Geen warm welkom aan de poort, maar een afstandelijke groet vanachter ons masker. Geen vriendschappelijke schouderklop, geen gemoedelijke aanraking tijdens het schaterlachen, geen hartelijke knuffel of hand bij het afscheid, jezelf soms in bochten wringend om te vermijden dat je te dicht bij een gast staat tijdens een gezellig babbeltje aan het zwembad, puffend aan het kookfornuis met het maskertje waardoor je bril constant aan dampt, het glas niet kunnen klinken aan het begin van de maaltijd. Soms heb ik het gevoel dat je anderen ‘vies’ vindt omdat je in een wijde boog rond hen heen loopt. Ik voel me vaak onbeleefd en lomp, omdat ik geen hand wil schudden of telkens bang achteruit deins als iemand te dicht dreigt te komen. Voortdurend moet ik op mijn hoede zijn, want ik wil echt niet dat het virus hier zijn weg vindt. Want dan moet je noodgedwongen sluiten, en is je naam hoe dan ook besmeurd. Dus doen we er alles aan om dat te vermijden, ons constant vergoelijkend waarom we zo’n asociaal gedrag vertonen. Ik betrap mezelf erop, dat ik mezelf begin te ontsmetten van zodra ik toevallig toch door iemand aangeraakt word.
Er is de voortdurende angst geweest voor de maatregelen die zowel Spanje als de andere landen zouden nemen, en die een zware impact op ons zouden hebben.

Telkens een gast hier aankomt, denken we, “yes, ze zijn er geraakt”. En ook bij de gasten voel je dat ze opgelucht zijn dat ze er eindelijk zijn. Ook voor hen is het spannend geweest tot op het laatste moment. Vaak werden hun vluchten een dag vroeger of later ingepland. Ook zij ervaarden veel meer stress bij het reizen dan in andere jaren. Ook velen twijfelden of ze zouden komen of niet. En van zodra ze dan hier aankomen, zie je de last van hun schouders vallen. Dankbaar dat ze hier op het domein geen masker aan moeten. Ze genieten nog meer als vorig jaar van de mooie tuin en de rust. Ook voor hen was het een stresserend jaar, voor ieder van ons trouwens. Met volle teugen nemen ze de zuivere lucht in hun longen, en meer dan vorig jaar blijven mensen gezellig op ons domein. Genietend van wat Lavinia hen te bieden heeft. De kleinschaligheid is een echte troef, en het heerlijke klimaat maakt ook dat je echt constant buiten leeft. De privacy van hun eigen terras en villa geeft hen een zekere geborgenheid, de indeling aan de tafel zorgt ervoor dat ze toch de gezelligheid opzoeken met een veilig gevoel. Ze zien dat we er alles aan doen om hen te ontzorgen. Zodat zij kunnen genieten, dat ze het voorbije jaar met al zijn stress en zorgen achter zich kunnen laten. Dat ze vrijheid kunnen inademen, dat ze nergens aan hoeven te denken, dat ze vrije keuzes kunnen maken in het al dan niet socialiseren met de andere gasten. Ze nemen gretig deel aan de aan-de-covid-aangepaste activiteiten. En mensen zoeken het op, het samenzijn, het praten en lachen met elkaar.

Je merkt aan veel zaken dat velen echt het sociaal contact gemist hebben de voorbije maanden. Ook al is het dan steeds met dat duiveltje Covid op hun schouder dat hen nooit echt helemaal loslaat. Ze kunnen zichzelf toelaten om echt te genieten. Plots lijkt ons terras zoveel aantrekkelijker, de bergen pal achter ons domein zoveel mooier om in te wandelen, het vergezicht nog adembenemender, het eten zoveel lekkerder. Velen hebben duidelijk geleerd om meer te genieten van de kleine dingen. En, laat dat net onze missie zijn…
Ik weiger dus negatief te denken. We kunnen ons gelukkig prijzen dat we toch nog veel gasten mochten ontvangen in juli en augustus. Het had ook helemaal niets kunnen zijn. En we hebben het veel beter gedaan dan het gemiddelde in Spanje. Dus, al bij al, zien we het positief. Bijna al onze gecancelde boekingen zijn herboekt of werden omgezet in een voucher. Daardoor is nu al 30% van volgend jaar volgeboekt. We zijn dan ook ontzettend dankbaar voor alle gasten die ons ondanks deze bizarre periode rechtstreeks gesteund hebben door een voucher te vragen in plaats van refund, of door alsnog te komen. Dat geeft ons hoop voor de toekomst. We waarderen deze blijk van vertrouwen zo erg dat we er iets moois aan verbonden hebben door één van de gasten die post-corona bij ons verbleven in 2020, een gratis verblijf aan te bieden.

En wat eigenlijk nog veel belangrijker is : de beleving van de gasten en doe van ons over de zomer van 2020, was uiterst positief. We hebben enorm gezellige avonden doorgebracht, urenlang gezellig getafeld en gekeuveld en uitbundig gelachen. We vergeten de negatieve dingen van covid, en koesteren de herinnering aan de leuke dingen. Aan de mooie vriendschappen die we opgebouwd hebben, aan de voldoening die we krijgen als gasten hier totaal kunnen relaxen en een heerlijke vakantie beleven. Want daar doen we het voor. En laat covid dan een spelbreker geweest zijn. Het heeft ons ook veel geleerd : hoe belangrijk het is om de belangrijke dingen in het leven te omarmen, om te genieten van het samenzijn met mensen. En de knuffels, de handdruk, de schouderklopjes, die komen zeker terug, daar ben ik zeker van !
Annemie en Wim